Devam edemezsin

Bir insanı değil sonsuza kadar, ömrünün sonuna kadar bile kesintisiz olarak sevmeye devam edemezsin. Neden mi ?
Çünkü korkakları, hayatı sağlamcı yaşayanları, ve herseyi hesaba kitaba getirenleri sevemezsin eninde sonunda aklın bunu idrak eder ve o canım sıcacık sevgi soğumaya başlar ve kalbinde ıssız bir üşüme duygusu başlar. Bir insanı ölünceye kadar yani yaşamın akıp gittiği süre içerisinde sevmeye devam edemezsin çünkü insan faydaya muhtaçtır, şöyle bir dönüp bakarsın yanımda kim var diye, kim bana sahip çıkmış, kim bir yuva vermiş, kim benim hayatımı idame ettiriyor, kim elektirik su faturamı ödüyor diye bir bakmışsın ki, aşık olduğun değil yanında ki, o anda anlarsın kimi sevmen gerektiğini. Sinema tarihimize geçmiş olan bir film "Selvi Boylum al Yazmalım " bitebilecegi en doğru sonla bitmiş en gerçekçi film. Gerisi gerçekten laf olsun sözüm ona, zengin kız fakir oğlan aşk ikilemesi ve sınıf atlamalar efendime söyliyeyim Hulusi Kentmen gibi müthiş iyi zengin babalar ve Kezbanlari Parislere göndermeler. Sizce de hepimizi  bu filmler kandırmadı mı yani sevginin herseyin üstünden geleceği inancını bunlar oluşturmadi mı? Dönelim al Yazmalı ya, "sevgi neydi, emekti" nasıl klişe bir söz kalıbı oldu ama nasıl da bir o kadar doğru ki! Filmin sonunda kadın, içi kan ağlayarakta olsa, emektar adama doğru yürür, arkada acıdan  gözleri dolmuş bir adam görünmektedir bu adamın geri kalan ömründe, ciğerleri yansa ve çürüse, kalbi adeta bir kor olsa birşeye fayda eder mi ? İşte sorumsuzları, yüreksizleri, zora gelince kaçanları istesen de sevmeye devam edemezsin. İşin garibi hep kötü insanlar zayıf insanlar sevilir sevilmeye layık olmayan insanlar sevilir, ben bunun bir sebebini fıtri olarak görüyorum, yani bizleri yaratan yüce Allah kendisine kusursuz ibadet ve iman eden kulları varken biz ınsanları yarattı bizim ise her yerimiz kusur ve hata dolu buna karşın Allahın bize karşı duyduğu sevgi çok büyük sizce de zayıf olanı sevme duygusu bize yaratıcımızın ruhundan gelmiyor mu ? Erdemli insanlarla erdemsiz insanların karşılaşmalarında iki hisse vardır ve sahiplerine verilmek üzere imtihan başlatılır. Yuce Allah bir kötünün cezasını bir iyi ile verir kendisi gibi bir kötü ile değil, kötü insan iyi insanla cezalandırılır çünkü, vicdan azabını ve yüreğin ıslahını ancak iyilik sağlayabilir.  Mühürlü kalpleri ancak sevgi açabilir. Birine eğer beddua etmek isterseniz, Allah ıslah etsin demeniz yeterli bundan daha büyük bir terbiye ve ceza olamaz çünkü.

18li  yaşlarda insanlar büyük inançlara ve tutkulara göre yaşandığını ve hayatın bunlara göre şekillendigini sanırlar oysa yetişkin insanlar asla hayatlarını duygu ve hislerine göre yaşamazlar bu yönleriyle yetişkin insanlara hayranım. Kusursuz Bir cinayeti müthiş bir soğukkanlılıkla işlerler ve hersey o kadar sterildir ki, hersey olup bittiğinde suçlu değildirler. Sizce de bu algısal özveri hayranlık verici değil mi? Yetişkin insanlar hayatlarını kendileri yönetirler, neyin acısını hangi oranda çekeceklerine kendileri karar verirler sizin görmediğiniz yerlerde salya sümük ağlasalar bile ki öyle birşey olduğunu sanmam yüksek ihtimal gözyaşlarını içlerine içlerinin bile haberi olmadan akıtıyorlardır, dimdik durur ve yaşamaya devam ederler, hersey kontrol altındadır yani, size tavsiyem bu profesyonelligin tadını çıkarın siz de tertemiz mis gibi yaşamaya devam edin, kalbiniz paramparça ama etrafta hiç kan lekesi yok endişe etmeyin. Faili meçhul bir zavallı olmaktansa, sur sesinin ikinci feryadını duymaya gerek duymadan yeniden dirilin. Madem katiller profesyonel öyleyse maktuller de profesyonel olsunlar arsizca yeniden dirilsinler madem onlar arsız, siz de asil acılarınızı atın kalbinizin üstünden.

Gerçek hayat ne kadar acımasız değil mi, acılarımızı inançlarımızı bile elimizden alıyor bize bırakmıyor.